Από τον 2ο αι. μ.Χ. τα περισσότερα σπίτια της αρχαίας γειτονιάς έχουν το δικό τους, ιδιωτικό, αποχωρητήριο. Ωστόσο, σε έναν ελεύθερο χώρο ανάμεσα σε τρεις δρόμους ιδρύονται δημόσια αποχωρητήρια, που λειτουργούν διαδοχικά σε τέσσερις διαφορετικές χρονικές περιόδους. 

Τα δύο καλύτερα σωζόμενα έχουν τη μορφή οικίσκων και εξυπηρετούν ταυτόχρονα επτά ή οκτώ άτομα. Τα καθίσματα με τις χαρακτηριστικές οπές δεν βρέθηκαν, ωστόσο διατηρούνται οι αποχετευτικές τάφροι που περιτρέχουν τις τρεις πλευρές. Οι τάφροι δέχονται τα λύματα, που με τη βοήθεια τρεχούμενου νερού παροχετεύονται στον κεντρικό οχετό που διαπερνά υπόγεια τον κεντρικό δρόμο.

Οι εγκαταστάσεις αυτές είναι μικρογραφίες των μεγάλων δημόσιων αποχωρητηρίων. Η διάταξη των αποχετευτικών τάφρων είναι παρόμοια, τα δημόσια, όμως, αποχωρητήρια εξυπηρετούν πολύ μεγαλύτερο αριθμό ατόμων. Παρότι σήμερα η ταυτόχρονη χρήση ενός τόσο ιδιωτικού χώρου ξενίζει, στην αρχαιότητα είναι κανόνας, καθώς οι ηθικοί κώδικες και οι αντιλήψεις περί αιδούς και ιδιωτικότητας διαφέρουν. Η χρήση όμως από τα δύο φύλα αποτελεί πρόβλημα που πιθανότατα αντιμετωπίζεται με την καθιέρωση διαφορετικών ωρών λειτουργίας, όπως και στα μικρά λουτρά.